ЛИТЕРАТУРНАЯ ГОСТИНАЯ
(перевод на армянский Арусяк Оганян)
* * *
Когда в весну
приснится осень,
птицы сорвутся с Земли
в прощальный небесный круг,
предчувствие войны
удушит признание:
неумелая мечта
спугнула тебя…
и ты еще не знаешь,
где себя потеряешь,
чтобы затем возвратиться
и считать
со слетевших ресничек
долгожданную весну!
* * *
Երբ գարնան երազում
կլինի աշուն,
թռչունները Երկրից կպոկվեն
դեպի հրաժեշտի երկնային շրջան,
կանխազգացումը պատերազմի
կխեղդի խոստովանությունը.
անկարող երազանքը
վախեցրեց նորից
և դեռ չգիտես,
թե որտե՜ղ քեզ կկորցնես,
հանուն այն վերադարձի,
որ դեռ համրես պիտի
երկար սպասված գարունը
ճախրող թարթիչների:
* * *
поговори со мной,
пока спят облака,
и тени крестов не задели
верхушки снов…
поговори со мной,
пока не заложило уши
шумом тяжелых весенних рек,
пока не разморил кислород,
и печаль не испортила
твой прекрасный легкий почерк…
* * *
խոսի՛ր ինձ հետ,
քանի դեռ քնած են ամպերը,
ու ստվերները խաչերի չեն դիպել
երազների գագաթներին…
խոսի՛ր ինձ հետ,
քանի չեն լցվել ականջներս
գարնան գետերի վարարուն աղմուկով,
քանի թթվածինը հեղձուկ չէ,
ու թախիծը քանի դեռ չի փչացրել
քո թեթև, գեղեցիկ ձեռագիրը…
* * *
ты не спешишь ко мне,
я не спешу к тебе,
так снежинка цельно
витает в воздухе,
воспаленное солнце
оттягивает закат,
дверь не до конца
заперта…
временный “зазор” —
невесомость свободы,
смягчающий острые углы,
впивающиеся в мякоть…
возвышаться над собственным криком
вновь и вновь…
любовь…
где та грань,
которую я не переступлю
ради тебя?
где та грань,
которую ты не переступишь
ради меня?
можно ходить вокруг да около,
можно молчать, не спешить
до поры,
до времени,
пока снежинка коснется земли,
рассвет рассеет мрак,
дверь распахнется!
и ты будешь спешить ко мне,
я буду спешить к тебе
влиться в жизнь,
испить полную чашу
со всем сладострастием
и умереть…
вновь умереть,
наконец умереть…
* * *
դու չես շտապում ինձ մոտ,
քեզ մոտ ես չեմ շտապում,
այդպես ամբողջական
փաթիլն է թևում օդում,
արևը բորբոքված
զատում է մայրամուտը,
դուռն է
կիսակողպած…
ժամանակավոր դադար՝
ազատության թեթևությամբ…
սուր անկյուններով փորված մարմին,
որ ներծծվում է փափկությամբ,
նորից ու նորից համբառնալ դեռ
սեփական ճիչից վեր…
սեր…
որտե՞ղ է այն սահմանը,
որը հանուն քեզ
չեմ հատի երբեք,
որտե՞ղ է այն սահմանը,
որը հանուն ինձ
էլ չես փորձի հատել,
կարևորի մասին լռում ենք,
լռում ու չենք շտապում,
մինչև այն ժամն ու
ժամանակը,
երբ փաթիլը հողին կհպվի,
արևածագը մութը կպատռի
ու դուռը կբացվի…
դու կշտապես ինձ մոտ,
ես կշտապեմ դեպ քեզ,
որ կյանք լցվենք նորից՝
հեշտանքով լեցուն
գավաթը դատարկենք,
ու մեռնե՜նք,
նորից մեռնե՜նք
վերջապես մեռնե՜նք…
* * *
Солнце.
В садах Эдема много солнца…
Время придет возвращаться туда,
и душа моя,
подобно олененку,
неустойчиво будет ступать
по огромному полю
золотых листьев…
Расцветшая сакура
окончательно собьет с толку:
весна ли?
осень ли?…
Неумелая, буду тянуться
к каждому незнакомому
цветку, листу,
воскрешая в памяти забытый язык…
А ты будешь рядом,
всегда рядом…
зорким молчанием оберегать
и целовать в неокрепшее темя,
когда присутствие твое
будет более, чем насущным…
* * *
Արև է:
Եդեմի այգիներում արև է…
Դեռ կգա ժամանակը վերադարձի,
և հոգիս, որ նման է
վախվորած եղնիկի,
ոսկե տերևների
հսկայական դաշտով
անհաստատ կքայլի…
Վերջնականապես խելքահան կանի
ծաղկած բալենին՝
գարո՞ւն է,
աշո՞ւն է…
Կձգվեմ երկչոտ
դեպի անծանոթ
ամեն ծաղիկ ու տերև՝
հիշողությանս մեջ վերածնելով մոռացված լեզուն…
Իսկ դու կլինես կողքիս՝
մի՛շտ կողքիս,
զգոն լռությամբ կպահպանես, կհամբուրես
գլխիկները ծաղկանց դեռ չամրացած,
երբ ներկայությունդ կլինի
առավել, քան կարևոր…
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Արուսյակ Օհանյանի