«Наша Среда online» — Предлагаем Вашему вниманию стихотворения Александра Сергеевича Пушкина в переводах Лауры Балян

Поэту

Поэт! не дорожи любовию народной.
Восторженных похвал пройдет минутный шум;
Услышишь суд глупца и смех толпы холодной,
Но ты останься тверд, спокоен и угрюм.

Ты царь: живи один. Дорогою свободной
Иди, куда влечет тебя свободный ум,
Усовершенствуя плоды любимых дум,
Не требуя наград за подвиг благородный.

Они в самом тебе. Ты сам свой высший суд;
Всех строже оценить умеешь ты свой труд.
Ты им доволен ли, взыскательный художник?

Доволен? Так пускай толпа его бранит
И плюет на алтарь, где твой огонь горит,
И в детской резвости колеблет твой треножник.

1830 г.

Ալեքսանդր Սերգեեվիչ Պուշկին

Պոետին

Պոետ, այնքան էլ թանկ մի գնահատիր սերը ժողովրդի,
Մի պահ հիացքի և դրվատանքի աղմուկ է, կանցնի,
Կլսես դու դեռ հիմարի դատը և սառն ամբոխի ծիծաղն այլևայլ,
Բայց դու պինդ մնա, հանդարտ ու մռայլ:
Դու թագավոր ես, ապրիր դու մենակ և գնա ազատ քո ճանապարհով,
Դեպ ուր ձգտում է քո միտքը ազատ,
Պարգևիր մարդկանց մտքերիդ անգին սուրբ պտուղները,
Չպահանջելով սակայն դու պարգև ազնիվ, վեհանձն սխրանքիդ համար:
Նրանք բոլորը քո մեջ են: Դու ես
Նրանց գերագույն դատ-դատարանը, դատաքննանքը
Եվ բոլորից խիստ, խիստ ու անաչառ, դու կգնահատես քո աշխատանքը,
Ասա, դու գո՞հ ես, գոնե նրանից, դու խստապահանջ մեծ արվեստագետ:
Եթե դու գոհ ես, թող որ ամբոխը նրան հայհոյի,
Թքի կրակին քո զոհարանի,
Եվ թող երերա սեղանը, կայտառ մանկան աշխույժով, քո եռոտանի:

Заклинание

О, если правда, что в ночи,
Когда покоятся живые,
И с неба лунные лучи
Скользят на камни гробовые,
О, если правда, что тогда
Пустеют тихие могилы, —
Я тень зову, я жду Леилы:
Ко мне, мой друг, сюда, сюда!

Явись, возлюбленная тень,
Как ты была перед разлукой,
Бледна, хладна, как зимний день,
Искажена последней мукой.
Приди, как дальная звезда,
Как легкой звук иль дуновенье,
Иль как ужасное виденье,
Мне все равно, сюда! сюда!..

Зову тебя не для того,
Чтоб укорять людей, чья злоба
Убила друга моего,
Иль чтоб изведать тайны гроба,
Не для того, что иногда
Сомненьем мучусь… но, тоскуя,
Хочу сказать, что все люблю я,
Что все я твой: сюда, сюда!

1830 г.

Կախարդանք

Օ~, եթե ճիշտ է, որ գիշերները,
Երբ որ քնած են լինում ողջերը
Եվ երկնից լուսնի ճառագայթները
Սահում են շիրմաքարերի վրա,
Օ~, եթե ճիշտ է, թող որ այդ դեպքում
Դատարկվեն խաղաղ գերեզմանները,-
Սպասում եմ ես, ես իմ Լեյլիին և կանչո՜ւմ ստվեր`
Ինձ մոտ արի դու, ընկեր իմ, այստեղ:
Հայտնվիր դու ինձ սիրելի ստվեր,
Այնպես, ինչպես դու եղել ես վերջին հրաժեշտից առաջ`
Գունատ ու սառը, ինչպես ձմռան օր
Եվ աղավաղված հոգևարքից ու վերջին տանջանքից:
Մոտեցիր ինչպես հեռավոր աստղ,
Ինչպես հովի շունչ, ինչպես թեթև ձայն,
Կամ սարսափելի տեսիլք-ուրվական,
Ինձ համար մեկ է, այստեղ արի դու, այստե~ղ եմ, ես կամ:
Ես քեզ կանչում եմ ոչ նրա համար,
Որ հանդիմանեմ նրանց, ում ոխն է
Քեզ բերել այստեղ` սառը գերեզման,
Կամ սառնահամը փորձեմ ես շիրմաց,
Ոչ նրա համար, որ երբեմն ես
Տանջվում եմ մաշող իմ կասկածներից…
Այլ կարոտելով ուզում եմ ասել,
Որ սիրում եմ քեզ,
Որ քոնն եմ միայն ես ամբողջապես,
Այստե~ղ արի դու, այստե~ղ եմ, այստե~ղ:

К *** (Я помню чудное мгновенье…)

Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный
И снились милые черты.

Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.

В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.

Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

И сердце бьется в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.

1825

Հրաշք պահ էր անմահության

Հրաշք պահ էր անմահության,
Երբ դու հանկարծ հայտնվեցիր,
Ինչպես տեսիլք մի հպանցիկ,
Ինչպես հանճար գեղեցկության:
Տագնապի մեջ աղմկարար ունայնության,
Հուսահատված ու տանջահար,
Դեռ հնչում էր ականջիս մեջ մեղմիկ մի ձայն,
Երազիս մեջ այցելում էր ինձ տեսության:
Անցան տարիները: Պոռթկուն,
Խռովահույզ բուքը ցրեց երազները իմ աննկուն,
Մոռացա քո ձայնը մեղմիկ, վաղնջական
Եվ պատկերը քո երկնային, անիրական:
Խավարի մեջ ամայի ու մեկուսացած
Լուռ ձգվեցին իմ օրերը անշնչացած՝
Աններշնչանք, առանց աստված,
Առանց արցունք, անսեր, անկյանք:
Եվ դու նորեն հայտնվեցիր,
Հոգուս տիրեց նոր արթնացում,
Ինչպես կարճատև մի տեսիլք,
Ինչպես մաքուր գեղեցկություն:
Սիրտս զարկեց արբեցումով,
Վերածնվեց նորից աստված,
Վերածնվեց սեր ու արցունք,
Կյանք ու արև ու ներշնչանք: