«Наша Среда online» — Предлагаем Вашему вниманию стихотворения Сергея Есенина в переводах Лауры Балян.
Письмо матери
Ты жива еще, моя старушка?
Жив и я. Привет тебе, привет!
Пусть струится над твоей избушкой
Тот вечерний несказанный свет.
Пишут мне, что ты, тая тревогу,
Загрустила шибко обо мне,
Что ты часто ходишь на дорогу
В старомодном ветхом шушуне.
И тебе в вечернем синем мраке
Часто видится одно и то ж:
Будто кто-то мне в кабацкой драке
Саданул под сердце финский нож.
Ничего, родная! Успокойся.
Это только тягостная бредь.
Не такой уж горький я пропойца,
Чтоб, тебя не видя, умереть.
Я по-прежнему такой же нежный
И мечтаю только лишь о том,
Чтоб скорее от тоски мятежной
Воротиться в низенький наш дом.
Я вернусь, когда раскинет ветви
По-весеннему наш белый сад.
Только ты меня уж на рассвете
Не буди, как восемь лет назад.
Не буди того, что отмечталось,
Не волнуй того, что не сбылось, —
Слишком раннюю утрату и усталость
Испытать мне в жизни привелось.
И молиться не учи меня. Не надо!
К старому возврата больше нет.
Ты одна мне помощь и отрада,
Ты одна мне несказанный свет.
Так забудь же про свою тревогу,
Не грусти так шибко обо мне.
Не ходи так часто на дорогу
В старомодном ветхом шушуне.
1924 г.
Նամակ մայրիկիս
Դու ո~ղջ ես, մայր իմ,
Ողջ ես և ողջույն,
Թող քո խրճիթի վրա ծուխի պես
Այն հին օրերի հին վերջալույսը միշտ լինի ծորուն:
Եվ ինձ գրում են, որ դու ինձ համար
Սաստիկ թախծում ես,
Եվ դուրս ես գալիս հաճախ տագնապով,
Գնում ու գալիս քո հին կապայով:
Եվ երեկոյան կապույտ մշուշում
Հաճախ տեսնում են` գնում ես-գալիս,
Ու հենց այդ պահին ասես գինետան մի ծեծկռտուքում
Դանակ են խրում ու սիրտս է լալիս:
Բայց թանկագինս, ունեցիր գորով,
Քանզի բոլորն այս ցնորք է միայն,
Ես առաջվա պես նույն քնքուշ սիրով
Երազում եմ լոկ տուն վերադառնալ:
Ես կգամ գարնան մի լուսաբացի,
Կտեսնեմ այգին մեր ճերմակ ծաղկած,
Միայն թե դու ինձ մի արթնացրու վաղ լուսաբացին,
Որն անում էիր ութ տարի առաջ:
Մի արթնացրու այն, իմ մեջ, ինչը, էլ չեմ երազում,
Մի հիշեցրու չկատարվածը,
Վաղ հասակից է ինձ բաժին ընկել
Ապրած-զգացածն ու կորցրածը:
Եվ մի սովորեցրու դու ինձ աղոթել,
Դառնալ դեպ հինը արդեն չի լինի,
Դու իմ եզակի սփոփանք ու հույս,
Դու իմ եզակի անպատմելի լույս:
Մոռացիր դու քո տագնապի մասին,
Մի թախծիր այդպես սաստիկ իմ մասին,
Մի դուրս գա այդպես հաճախ ճանապարհ,
Քո հին, գունաթափ կապան քո հագին:
1924 թ.
***
Пускай ты выпита другим,
Но мне осталось, мне осталось
Твоих волос стеклянный дым
И глаз осенняя усталость.
О возраст осени! Он мне
Дороже юности и лета.
Ты стала нравиться вдвойне
Воображению поэта.
Я сердцем никогда не лгу,
И потому на голос чванства
Бестрепетно сказать могу,
Что я прощаюсь с хулиганством.
Пора расстаться с озорной
И непокорною отвагой.
Уж сердце напилось иной,
Кровь отрезвляющею брагой.
И мне в окошко постучал
Сентябрь багряной веткой ивы,
Чтоб я готов был и встречал
Его приход неприхотливый.
Теперь со многим я мирюсь
Без принужденья, без утраты.
Иною кажется мне Русь,
Иными — кладбища и хаты.
Прозрачно я смотрю вокруг
И вижу, там ли, здесь ли, где-то ль,
Что ты одна, сестра и друг,
Могла быть спутницей поэта.
Что я одной тебе бы мог,
Воспитываясь в постоянстве,
Пропеть о сумерках дорог
И уходящем хулиганстве.
1923 г.
***
Թող որ քեզ վաղուց ուրիշն է ըմպել,
Բայց մինչև օրս ինձ հետ է մնացել
Ապակյա ծուխը քո սև մազերի
Եվ հոգնությունը աչքերի աշնան:
Օ, աշնան հասակ, թանկ ես ինձ համար
Պատանեկության կիզիչ ամառից,
Ինձ դուր ես գալիս կրկնակի անգամ,
Քանզի բեկոր ես պոկված պոետի երազանքներից:
Էլ ժամն է արդեն, որ հրաժեշտ տամ
Անհնազանդությանն ու չարությանը ,
Սիրտս հարբել է արդեն ուրիշով’
Արյուն սթափեցնող մեղմ գարեջրով:
Եվ սեպտեմբերն է ծեծում պատուհանս
Ուռենու ճյուղով իր բոսորագույն,
Որ պատրաստ լինեմ, որ պատրաստ լինեմ
Իր անքմահաճ պարտադիր գալուն:
Հիմա հաշտվում եմ ես շատ բանի հետ,
Կամովին, առանց որևէ ճնշման,
Ուրիշ է հիմա ինձ թվում Ռուսիան,
Ուրիշ գերեզման, խրճիթ ու վաթան :
Հստակ եմ հիմա նայում իմ շուրջը,
Պարզորոշ տեսնում իմ անելիքը,
Որ պոետին դու, լոկ դու կարող ես
Լինել քույր, ընկեր, և ուղեկիցը:
Որ ե’ս կարող եմ միշտ ու հավիտյան
Երգել քեզ երգը լուռ մթնշաղի
Եվ ճանապարհի աղջամուղջի մեջ
Դանդաղ հեռացող խուլիգանության:
1923 թ.